ฉันคือเกนหลง ผู้หญิงที่เกิดมาพร้อมทั้งหน้าตา ฐานะ และสมองอันปราดเปรื่อง ไม่ว่าอะไรก็ตามแต่สำหรับฉันจะต้องดีที่สุด โดยเฉพาะ 'แฟน' แต่ว่าทำไมกันนะ ทั้งๆที่ไม่เคยมีอะไรมาทำให้ฉันหวั่นไหวได้เลย แต่ฉันกลับต้องมาพ่ายแพ้ให้ผู้หญิงกะโปโลอย่าง 'เอิงเอย' เพื่อนสนิทสมัยเด็กที่เคยเอาเหามาติดฉัน คงเพราะดวงตาสวยคู่นั้นมันดึงดูดฉันไปเสียทุกอย่างจนฉันรู้สึกโกรธ โกรธที่ตัวเองหวั่นไหว... นี่เพื่อนสนิทนะ …
Your browser isn’t supported any longer. Update it to find the very best YouTube encounter and our newest functions. Learn more
อืดๆไปหน่อยบางตอนทแต่ก็ทำให้เข้าใ���รายละเอียดได้ดี
เรื่องราวของพระแม่อุมาเทวี ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นจิวเวลรี่ ในรูปแบบของสร้อยข้อมือ, สร้อยคอ, ต่างหู และแหวน ที่ได้รับแรงบันดาลใจมาจาก พาหนะคู่กายของพระแม่อุมาเทวีอย่าง “เสือโคร่ง” ซึ่งถือเป็นบริวารของพระแม่อุมาเทวี ถือเป็นสัตว์ทางจิตวิญญาณ ที่เป็นเสมือนตัวแทนของอำนาจ พละกำลังความเก่งกล้า ความกล้าหาญ และความแข็งแกร่งจากภายในสู่ภายนอก อีกทั้งยังถือว่าเป็นสัตว์ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีความงดงามและความสง่างามอีกด้วย
อาจารย์แสนร้าย – พราวพริ้ม (พลิ้วอ่อน)
ความสำเร็จดังกล่าวนี้ส่วนหนึ่งมาจากความสามารถในการประพันธ์ของพนมเทียน ซึ่ง ว.วินิจฉัยกุล ได้เอ่ยถึงว่า "...พนมเทียนเป็นผู้พิถีพิถันทั้งในด้านรูปทรง สีสัน แสงและเงา ตลอดจนความเคลื่อนไหวที่แปรเปลี่ยนไม่หยุดนิ่ง มีแม้กระทั่งเสียง ด้วยการเลือกใช้ถ้อยคำอย่างวิจิตรบรรจง มีกลิ่นอายของวรรณคดีอยู่ในภาษาที่ใช้ เหมือนกับการแกะสลักลายซ้อนลงไปทีละชั้นจนเป็นหลายชั้นลึกละเอียด ไม่ใช่เพียงแต่ร่างคร่าว ๆ พอให้เป็นรูปขึ้นมาเท่านั้น.
.. เพชรพระอุมา ยามที่มือพลาดแตะลงไปบนผิวกายเย็นๆ เธอตัวเกร็งมากขึ้น ภาสยิ้มล้อเลียน เลิกคิ้วยั่วเย้า ไม่นำพาต่อท่าทีแตกตื่น “น่าเสียดายผู้ชายในชีวิตจริงไม่มีเชื้อจีนสักนิดเดียว”
#ซีนรพินทร์ยิงเจาะกะโหลกไอ้กุด ....และซีนสุดท้ายของเล่ม.
แต่ถ้าเผลออ่านไปแม้แต่เล่มเดียว ก็ถือว่าพลาดไปแล้วเหมือนกัน
ดูทั้งหมด เกิดข้อผิดพลาดบางอย่าง
เล่มแรกผู้เขียนไม่ได้คิดว่าจะเป็นนิยาวยาวๆ จึงใส่ความตื้นเต้นมาเต็มพิกัด ไม่มีกัก ไม่ต้องหยุดหายใจ แต่ละคืนแทบไม่ต้องนอน
มันส์จนหยุดอ่านไม่ได้เหมือนเข้าไปร่วมเดินทางกับรพินทร์
เข้ามาอ่านหนังสือชุดนี้โดยบังเอิญ และจบเล่มแรกไปแบบรวดเร็ว การดำเนินเนื้อเรื่องเป็นไปสนุกสนาน น่าติดตามมาก
จบแล่มสองแล้ว เล่มนี้ก็ยังให้สองดาว (อาจจะมีตีตื้น แฟนๆใจเย็น) คือรำคาญทุกฉากที่พระ-นางอยู่ด้วยกัน (ต่อปากต่อคำได้น่ารำคาญทั้งคู่) จริงๆตอนแรกคิดว่าทำใจได้แล้วว่าล่าสัตว์เป็นเรื่องของยุคสมัย แต่ปรากฏว่าไชยันต์ดันยิงลูกกระทิงตาย แถมยังฆ่าแม่มันอีก เวง ลูกเมียแกไม่โยนฆ่าบ้างให้มันรู้ไปไอ้สันขวาน (อิน)